احمدرضا احمدی در روز دوشنبه ۳۰ اردیبشهت ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد.پدرش کارمند وزارت دارایی بود و 5 فرزند داشت که احمدرضا کوچک ترین آنها بود. جد پدری وی ثقه‌الاسلام  کرمانی ، و جد مادری‌اش آقا شیخ محمود کرمانی است. سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند و در سال ۱۳۲۶ با خانواده‌ به تهران کوچ کرد. در دبستان ادب و صفوی تهران دوران ابتدایی را به پایان برد و دوره دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رساند. سال ۱۳۴۵ دوره خدمت سربازی را به عنوان سپاهی دانش در روستای ماهونک کرمان به شغل آموزگاری پرداخت. ذوق کودکی‌اش در بزرگسالی او را به شعر کشاند. آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما دستمایه‌ای شد تا حرکتی کاملا متفاوت را در شعر معاصر آغاز و پی‌ریزی کند . وی نخستین مجموعه شعرش را با عنوان « طرح » در سال 1340 منتشر کرد که توجه بسیاری از شاعران و منتقدان آن دهه را جلب کرد. احمدی سال ۱۳۴۳ به همراه نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علاء، مهرداد صمدی، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، اکبر رادی، جعفر کوش‌آبادی، مریم جزایری و  جمیله دبیری گروه ادبی« طرفه » را با هدف دفاع از هنر موج نو تأسیس کرد. انتشار دو شماره مجله طرفه و تعدادی کتاب در زمینه شعر و داستان ، از فعالیت های این گروه است. شایان ذکر است حضور فعال این شاعر معاصر در عرصه ادبیات کودکان، دکلمه شعر و هنر سینما ، از احمدرضااحمدی چهره‌ای مؤثر در ادبیات و هنر معاصر ساخته است و بر همین اساس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان این شاعر، فیلمنامه نویس و نویسنده کتاب کودکان را همراه با مصطفی رحماندوست به عنوان دو نامزد ایرانی دریافت جایزه آسترید لیندگرن سال ۲۰۱۲ به آن نهاد معرفی کرده است. این جایزه هرسال به یک نویسنده ، نگارگر یا ناشر حوزه ادبیات کودک اهدا می شود. برگزارکنندگان این جایزه ویژه ادبیات کودکان می گویند هدف از برگزاری این مراسم گسترش کیفیت ادبیات کودکان و نوجوانان و اعتلای حقوق کودکان در جهان است. احمدرضا احمدی 2 سال پیش نیز یکی از نامزدهای دریافت جایزه جهانی هانس کریستین آندرسن بود. وی همچنینﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۵ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻫﺪﺍﯼ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺷﻌﺮ ﺑﯿﮋﻥ ﺟﻼ‌ﻟﯽ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪ. 

آثار :

برخی از آثار احمدرضا احمدی: طرح (1340 ) ، روزنامه شیشه‌ای( ۱۳۴۳ ) ، وقت خوب مصائب ( ۱۳۴۷ ) ، من فقط سفیدی اسب را گریستم ( ۱۳۵۰ ) ، ما روی زمین هستیم ( ۱۳۵۲ ) ، نثرهای یومیه (۱۳۵۹ ) ، هزار پله به دریا مانده است ( ۱۳۶۴ ) ، قافیه در باد گم می‌شود (۱۳۶۹ ) ، لکه‌ای از عمر بر دیوار بود (۱۳۷۲ ) ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم (۱۳۷۳) ، از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی (۱۳۷۶ ) ، عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود ( ۱۳۷۸ ) ، هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود ( ۱۳۷۹ ) ، یک منظومه‌ دیریاب در برف و باران یافت شد (۱۳۸۱ ) ، عزیز من (۱۳۸۳ ) ، ساعت۱۰ صبح بود ( ۱۳۸۵) ، چای در غروب جمعه روی میز سرد می‌شود ( ۱۳۸۶ ) و روزی برای تو خواهم گفت ( ۱۳۸۷ ) .